ΤΑ ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ

Δυστυχώς φτωχαίνουμε…. Οπισθοδρομούμε ολοταχώς. Σήμερα σε κάθε ενήλικο μέλος μιας οικογένειας αντιστοιχεί από ένα αυτοκίνητο. Σε λίγο μόνο ένα αυτοκίνητο θα αντιστοιχεί ανά οικογένεια!!!! Ακολουθούμε με κλειστά μάτια τις οδηγίες των τεχνοκρατών των Βρυξελλών που πάντα βρίσκουν την εύκολη λύση από τη μια μείωση μισθών, συντάξεων, επιδομάτων κ.τ.λ. και από την άλλη αύξηση φόρων, ΦΠΑ κ.τ.λ.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι απ’ ότι φαίνεται θα υποστούν το βάρος της ανόρθωσης γιατί είναι υψηλόμισθοι με 2000€ το μήνα και με παρακράτηση φόρου στην πηγή που φθάνει και τα 3000€ το χρόνο σε αντίθεση με τους «πτωχούς ταξιτζίδες» που το πολύ πληρώνουν φόρο 1200€ και σε πόλεις κάτω των 200.000 κατοίκων καθόλου!!!
Θα περιμένουμε να δούμε τι θα κάνει η κυβέρνηση με αυτούς που έχουν μεζονέτες σχεδόν στο ύψος του καζίνου στην Πάρνηθα, στην Εκάλη, στον Διόνυσο, στην Μύκονο, στην Τζιά και σε άλλα νησιά και βουνά της Ελλάδας. Πολύ θα ήθελα να μάθω όχι αν θα φορολογηθούν, αλλά αν έχουν πληρώσει φόρους αναλογούντες στις μεζονέτες τους και στα καγιέν τους.
Θέλω να δω, όταν βγούμε από την κρίση, ποιος θα επωφεληθεί και πάλι. Θα είναι πάλι οι ίδιοι ή θα μας επιστραφούν τα οφέλη με την μορφή καλλίτερης υγείας, καλλίτερης παιδείας και γενικά καλλίτερης ποιότητας ζωής;
Τι θα πρέπει να κάνουν οι εργαζόμενοι δε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα αν δεν επωφεληθούν μετά την λήξη της κρίσης; Δεν θα έχουμε δίκιο αν δεν αφήσουμε τίποτα όρθιο;
Ανάλογα μέτρα έχουμε ξαναδεί. Το ζωνάρι το έχουμε σφίξει πολλές φορές και θα το σφίξουμε άλλη μία. Τα μέτρα που θα παρθούν είναι μη παραγωγικά και πυροσβεστικά. Αν δεν γίνουν δομικές αλλαγές στην Ελληνική κοινωνία, μετά από μερικά χρόνια θα έχουμε και πάλι τα ίδια.
Μας λείπουν χρήματα. Τα χρήματα δεν βγαίνουν με δανεικά, βγαίνουν με αύξηση της παραγωγικότητας σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, βγαίνουν με παραγωγή νέων προϊόντων, με αύξηση των εξαγωγών με τη διάδοση της επιχειρηματικότητας στην κοινωνία.
Η Ελλάδα είναι η μόνη κοινωνία στην οποία το όνειρο κάθε νέου είναι να πιάσει δουλειά στο δημόσιο ακόμη και με λίγα λεφτά. Ο Έλληνας νέος σήμερα δεν έχει την «μύγα όπως λέμε στον Πύργο» να δημιουργήσει, να κάνει επιχειρήσεις, να αγαπά τις νέες ιδέες και το νεωτερισμό όπως γίνεται στους νέους του υπολοίπου κόσμου από Κίνα μέχρι Σουηδία. Βεβαίως δεν βοηθά και το κράτος. Όταν θες πάνω από μήνα να στήσεις μια επιχείρηση και στην Αυστραλία το κάνεις σε μια μόλις μέρα τι να σου κάνει και ο νέος;
Κυρίως όμως δεν έχουμε παιδεία. Στην Ελλάδα συμβαίνει το παράδοξο να καταταλαιπωρούνται οι μαθητές να μπουν σε ένα πανεπιστήμιο και μετά να κατασπαταλάνε τον περισσότερο καιρό τους στις καφετερίες και στα μπαράκια των Αθηνών και επαρχιακών πόλεων. Αν πάει να γίνει καμια αλλαγή στο πανεπιστήμιο, αμέσως οι φοιτητές θα πούνε όχι. Και πώς να μην πουν όχι, όταν «από αιχμή του εργατικού κινήματος» που έλεγαν ότι είναι τη μεταχουντική εποχή, η αιχμή του δόρατος στόμωσε και έχουμε σήμερα το πιο συντηρητικό και αναχρονιστικό φοιτητικό κίνημα; Το κίνημα που δεν κατάλαβε ότι πέθανε ο Μάο ή ότι έπεσε η ΕΣΣΔ ή ότι πέθανε ο Μπακούνιν;
Πρέπει να δημιουργηθεί μια κουλτούρα μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα αμοιβαίου σεβασμού πολίτη και κράτους. Μια κουλτούρα επιχειρηματικότητας και μια κουλτούρα πατριωτισμού. Δεν χρειαζόμαστε τον πατριωτισμό του ΛΑΟΣ, αλλά τον πατριωτισμό της οικονομικής δύναμης. Με την οικονομική δύναμη θα προστατεύσουμε και την εδαφική μας ακεραιότητα και το κοινωνικό κράτος. Είναι ντροπή να ζητιανεύουμε μια ζωή για δανεικά. Επί τέλους…
Μια και θα πληρώσουμε τα σπασμένα οι εργαζόμενοι, προτείνω να μειωθεί και να φορολογηθεί ανάλογα η βουλευτική αποζημίωση και να μειωθεί ο αριθμός των βουλευτών από 300 σε 200. Τα μέσα επικοινωνίας σήμερα μας επιτρέπουν άνετα αυτή τη μείωση, χωρίς τεθεί η δημοκρατία μας σε κίνδυνο. Από άλλους μπαίνει σε κίνδυνο και όχι από την μείωση των βουλευτών.